Opieka nad chorym z przewlekłą niewydolnością oddechową

Przewlekła niewydolność oddechowa rozwija się u osób z przewlekłą chorobą układu oddechowego. W badaniu gazometrycznym stwierdza się wysokie wartości PaCO,, pH w granicach normy i wysokie stężenie dwuwęglanów.

Obok farmakologicznego leczenia choroby podstawowej ważne jest;

• zaprzestanie palenia tytoniu,
• szczepienie przeciwko grypie i pneumokokom,
• leczenie zastępcze alfa,-antytrypsyną, ale tylko n młodych chorych z rozedmą i niedoborem tego inhibitora (w Polsce niedostępne),
• leczenie mukolitykami u chorych z lepką wydzieliną.

Kaszel odgiywa obronną rolę. Regularne stosowanie lekówprzeciwkaszlo-tuych jest przeciwwskazane. Przeciwwskazane jest stosowanie leków narkotycznych ze względu na ich depresyjne działanie na ośrodek oddechowy (wzrost hiperkapni).

Rehabilitacja oddechowa - ćwiczenia fizyczne. Czas trwania ćwiczeń 10—45 minut, częstość - 1—7 razy w tygodniu.

Poradnictwo żywieniowe i edukacja. Jedni chorzy wymagają odchudzenia, inni zwiększenia masy ciała. Stan odżywienia determinuje nasilenie objawów podmiotowych, stopień sprawności i rokowanie.

Leczenie tlenem. Celem długotrwałego leczenia tlenem jest zwiększenie Pa0₂ w spoczynku do 8,0 kPa (60 mm lig) i Sa0₂ do co najmniej 90%. Leczenie tlenem ma korzystny wpływ na hemodynamikę, parametry hematologiczne, wydolność wysiłkową i stan psychiczny.

Podawanie tlenu przez co najmniej 15 godzin na dobę przedłuża życie chorym z przewlekłą niewydolnością oddechową.

Wspomaganie wentylacji (głównie w zaostrzeniach). Wentylację mechaniczną dzieli się na nieinwazyjną i inwazyjną. Najczęściej stosowane metody nieinwazyjnego wspomagania oddechu to:

• CPAP (continuom positiue airway pressure) - stałe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych),
• BiPAP (Bi-leuel positiue airway pressure) — dwufazowe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych).

Wskazania do rozpoczęciu wentylacji mechanicznej:

• utrzymywanie się znacznej hipoksemii lub jej nasilanie,
• utrzymywanie się znacznej hiperkapni lub jej narastanie i nasilanie się kwasicy,
• wyczerpanie, zaburzenia świadomości,
• wystąpienie powikłań kardiologicznych i hemodynamicznych.

U chorych z przewlekłą niewydolnością oddechową w zaawansowanej POChP poprawę może przynieść wycięcie pęcherzy rozedmowych uciskających miąższ płuca lub operacja zmniejszająca objętość płuc.