Zapalenie wielomięśniowe

Zapalenie wielomięśniowe jest to zapalenie mięśni szkieletowych, a czasem również mięśnia sercowego, występujące jako odrębna jednostka chorobowa lub jako jeden z elementów zespołów nakładania z objawami twardziny i tocznia układowego.

Zmianom mięśniowym towarzyszą często objawy skórne. Rozpoznaje się wówczas zapalenie skórno-mięśniowe (dennalomyosiliś).

Etiopatogeneza: przyczyna choroby nie jest znana, bierze się pod uwagę możliwość udziału zakażenia wirusowego i autoimmunizacji.

Objawy kliniczne-, choroba występuje nieco częściej u kobiet niż u mężczyzn, przeważnie między 30. a 50. rokiem życia. Początek może być ostiy lub przewlekły. Ostry początek łączy się z gorączką, bólem mięśni i znacznym osłabieniem siły mięśniowej, szczególnie obręczy barkowej i biodrowej. Zajęcie mięśni oddechowych może prowadzić do niewydolności oddechowej. Proces zapalny w mięśniach podniebienia miękkiego i krtani powoduje trudności w połykaniu i zaburzenia mowy. Dochodzi do zaniku mięśni, powstają przykurcze. Badaniem przedmiotowym stwierdza się osłabienie siły, bolesność i zwiększoną spoistość mięśni.

Objaw Raynauda obserwuje się u około 30% chorych, z tą samą częstością występują bóle i zapalenia stawów.

Przebieg przewlekły charakteryzuje się okresami nawrotów i remisji. Choroba może zakończyć się zgonem, spowodowanym najczęściej niewydolnością oddechową lub niewydolnością krążenia.

W każdym przypadku zapalenia wielomięśniowego należy zbadać, czy nie ma współistniejącego nowotworu złośliwego (najczęściej bywa to rak płuca, przewodu pokarmowego, piersi lub narządów rodnych).

W przebiegu zapalenia wielomięśniowego stwierdza się często niedokrwistość, leukocytozę, znaczne przyspieszenie opadania krwinek, wzrost wskaźników ostrej fazy, zwiększenie aktywności „enzymów mięśniowych”, zwłaszcza aldolazy i kreatynofosfokinazy (CPK).

W badaniu elektromiograficznym krzywa jest typowa dla uszkodzenia mięśni. O ostatecznym rozpoznaniu decyduje biopsja, mięśni..

Leczenie: ostiy okres choroby wymaga stosowania dużych dawek gli-kokortykosteroiclów, czasem również leków immunosupresyjnych, zawsze w ośrodku specjalistycznym.