Rzodkiew i rzodkiewka - właściwości
Białe, czerwone, fioletowe, żółte, okrągłe, podłużne - każda z nich to samo zdrowie.
Ojczyzną rzodkwi zwyczajnej jest południowa Azja, natomiast rzodkiewka - uważana za jej skarłowaciałą formę, została wyhodowana przez egipskich rolników. Mała czerwona rzodkiewka w Egipcie znana była już 2 tys. lat temu i podobno była wielkim przysmakiem faraonów. Do Europy sprowadzili ją Rzymianie, a wieku XIII zaczęła być uprawiana w Niemczech. I wówczas już zauważono, że istnieje wiele odmian rzodkiewki, różniących się smakiem, kolorem i kształtem, który jest zależny od rodzaju gleby oraz warunków klimatycznych. Najbardziej znane i lubiane odmiany małej rzodkiewki to: Szkarłatna Z białym Końcem, Sopel lodu, Ognista Kula, Różowa Biała, Krakowianka i Saxa.
Jedząc rzodkiewkę wydaje nam się, że jemy jej korzeń. A w rzeczywistości jej system korzeniowy jest słabo rozwinięty, a część jadalna to zgrubienie będące połączeniem części liściowej i górnej partii korzenia. Za najsmaczniejsze uważa się rzodkiewki intensywnie czerwone, niezbyt wyrośnięte, o wydłużonym kształcie. Najlepsze są te świeżo zerwane, gdyż w czasie przechowywania stają się gąbczaste i więdną. Odmiany wczesne w smaku są łagodniejsze i łatwiej tracą jędrność, a odmiany późniejsze odznaczają się bardziej wyrazistym smakiem. Najzdrowsze są rzodkiewki jadane na surowo, jako dodatek do kanapek czy surówek. Można je także dusić, zapiekać i podawać z sosem koperkowym. Doskonale też smakują z "wody", podane z masłem i przyrumienioną bułką tartą. Warto również wykorzystać młode liście rzodkiewki w komponowane do sałatek ze świeżym ogórkiem i szczypiorkiem.
Właściwości
Kiełki rzodkiewki to prawdziwa witaminowa bomba. Są bardzo bogate w wit. C, siarkę (budulec skóry, włosów i paznokci), potas, magnez. Są niskokaloryczne, mogą być dodatkiem do sałatek, twarożków, sosów, zup, kanapek. Rzodkiew i rzodkiewka zawierają sporo wody, niewiele białka i węglowodanów, ale za to sporo witamin z grupy B, kwasu pantotenowego, nikotynowego oraz wit. C. Warzywa te nazywane są "jarzynami pięknych włosów". Mają też sporo wapnia, fosforu, żelaza, potasu i magnezu. Połączenie w jednym produkcie spożywczym żelaza, miedzi i manganu korzystnie wpływa na procesy krwiotwórcze w organizmie. Zalecane są osobom borykającym się z niedokrwistością. Natomiast charakterystyczny smak warzywa - olejek goryczkowy, zawiera siarkę i działa pobudzająco na układ trawienny i zwiększa apetyt. Równocześnie obniża nadmiar kwasów w żołądku, zapobiegając niestrawności i likwiduje zgagę. Rzodkiewka pobudza wydzielanie żółci oraz działa bakteriobójczo w stosunku do obecnych w przewodzie pokarmowym mikroorganizmów.
Ze względu na dużą zawartość olejków, glikozydów i kwasów organicznych warzyw tych nie powinny jeść osoby z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy. Nie są również wskazane w diecie osób z zapaleniem wątroby i nieżycie jelit.
Czarna rzodkiew znalazła zastosowanie w przemyśle kosmetycznym - z pozyskanego soku przygotowuje się nalewki, odwary i syropy, które pomagają leczyć zmiany łupieżowe na skórze głowy. Ponadto sok z rzodkwi przeciwdziała łysieniu. W sklepie mamZdrowie.pl dostępny jest szampon Seboradin Niger z wyciągiem z czarnej rzodkwi, przeznaczony do włosów przetłuszczających się, wypadających i osłabionych. Działa też wspomagająco w walce z łojotokowym zapaleniem skóry głowy, łupieżem i łuszczycą.
Warzywa te znane są również z zastosowania w medycynie ludowej. Nacieranie wyciągami i nalewkami z rzodkwi miało łagodzić bóle reumatyczne i nerwobóle. Uważano też , że skutecznie zapobiegają zakażeniom pasożytami, a u kobiet karmiących wzmagają laktację. Obecnie na bazie wyciągu przygotowuje się wiele preparatów aptecznych łagodzących dolegliwości wątroby i dróg żółciowych.
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta
zgłoś treść posta